Profesor Dariusz Kania uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera elektronika o specjalności aparatura elektroniczna w 1989 roku na Wydziale Automatyki, Elektroniki i Informatyki Politechniki Śląskiej.
Stopień naukowy doktora nauk technicznych w specjalności układy cyfrowej uzyskał w 1995 roku uchwałą Rady Wydziału Automatyki, Elektroniki i Informatyki Politechniki Śląskiej, na podstawie rozprawy pt. „Tablicowe metody dekompozycji układów kombinacyjnych. Realizacja tych układów na wybranych układach programowalnych”.
Stopień naukowy doktora habilitowanego w dyscyplinie elektronika uzyskał w roku 2004 decyzją Rady Wydziału Automatyki, Elektroniki i Informatyki Politechniki Śląskiej, na podstawie monografii habilitacyjnej pt. „Synteza logiczna przeznaczona dla matrycowych struktur programowalnych typu PAL”.
W 2014 roku na mocy decyzji Prezydenta RP uzyskał tytuł profesora nauk technicznych.
Od chwili zatrudnienia w Instytucie Elektroniki Politechniki Śląskiej w Gliwicach w 1989 roku, pracował początkowo na stanowisku asystenta-stażysty (1989), asystenta (1990-1995), następnie adiunkta (1985-2007), profesora nadzwyczajnego (2007 do 2014), aż do profesora (od 2014).
W latach 2013-2018 pełnił funkcję kierownika Zakładu Układów Cyfrowych i Mikroprocesorowych wchodzącego w skład Instytutu Elektroniki. W latach 2017-2019 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Elektroniki. Od 2020 roku do chwili obecnej pełni funkcję Kierownika Katedry Systemów Cyfrowych oraz dziekana Wydziału Automatyki, Elektroniki i Informatyki.
Jego zainteresowania naukowe obejmują kilka obszarów. Podstawowym Jego obszarem działalności naukowej są programowalne systemy cyfrowe ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień syntezy logicznej ukierunkowanej na efektywne odwzorowanie technologiczne układów w strukturach FPGA i pSoC. Istota badań dotyczy problemów optymalizacji układów cyfrowych pod względem powierzchni, właściwości dynamicznych i minimalizacji poboru mocy. Dodatkowe obszary Jego działalności naukowej obejmują: sprzętowe metody realizacji programów sterowania implementowanych w systemach programowalnych, wykorzystanie stabilografii w procesie oceny i wspomagania rehabilitacji osób po endoprotezoplastyce stawu biodrowego oraz zagadnienia szeroko rozumianej informatyki i akustyki muzycznej.
Kierował realizacją 4 zakończonych projektów badawczych, finansowanych ze środków KBN i MNiI oraz grantu "ASIC Design & Verification” finansowanego przez firmę Intel Corporation związanego z uruchomieniem na Wydziale Automatyki, Elektroniki i Informatyki patronackich studiów na kierunku Mikroinformatyka Systemów Cyfrowych. Dodatkowo był wykonawcą w dwóch innych projektach badawczych finansowanych ze środków krajowych i europejskich. Brał udział w wielu pracach przeznaczonych na potrzeby przemysłu, współtworząc bardzo zaawansowane programy sterowania, opracowane dla sterowników przemysłowych, przede wszystkim firmy Siemens. Projekty te były realizowane we współpracy z różnymi firmami między innymi dla: Elektrowni Opole, Elektrowni Jaworzno, Elektrowni Rybnik, Wytwórni Włókien Mineralnych Gulfiber oraz Cementowni Rudniki. Uczestniczył również w dwóch projektach chronionych klauzulą tajności. Kilkakrotnie był uczestnikiem zespołów opracowujących ekspertyzy związane z ogólnie pojętą techniką cyfrową i mikroprocesorową.
Jest promotorem ponad 200 prac dyplomowych, przede wszystkim magisterskich. Wypromował 8 doktorów, z czego 3 uzyskało stopień doktora habilitowanego. Jest autorem lub współautorem licznych publikacji naukowych dotyczących problemów szeroko rozumianej syntezy i optymalizacji różnorodnych systemów cyfrowych, zagadnień dotyczących wspomagania procesu rehabilitacji osób po endoprotezoplastyce stawu biodrowego oraz szeroko rozumianej informatyki muzycznej, ukierunkowanej na metody pozyskiwania wiedzy muzycznej i klasyfikacji utworów muzycznych. Jest autorem dwóch monografii wydanych w kraju (PWN, Wydawnictwo Politechniki Śląskiej) oraz współautorem dwóch monografii wydanych za granicą (Springer).
Od 2020 roku jest członkiem Akademii Inżynierskiej w Polsce. Kilkakrotnie znalazł się na liście 2% najbardziej wpływowych naukowców świata przygotowywanej przez Uniwersytet Stanforda za całokształt dorobku.